Onwereldse Sprookjes is zo’n bundel die je niet simpelweg openslaat, maar waar je voor moet gaan zitten alsof je een oud sprookjesboek op zolder hebt gevonden. Fysiek voelt het als een uitgave die zichzelf al generaties lang had willen voordoen als “het grote boek waarin alles staat”: groot formaat, royale marges, een ruime bladspiegel, en een dikte die zowel uitnodigt als waarschuwt: pas op wat je wenst, ik zit vol werelden.
Het aantal
verhalen is ronduit exuberant. Meer dan zestig vertellingen, variërend van
miniatuursprookjes tot ambitieus mythische epen, maken van deze bundel geen
bloemlezing maar een caleidoscoop. Elke paar pagina’s beland je weer in een
andere verteltraditie, een andere stem, een andere mentaliteit. De schakeling
is soms onstuimig, maar precies daardoor blijft het boek levendig. Dit is geen
keurige anthologie; het is een sprookjesbos waar je soms struikelt, soms
verdwaalt, en soms iets bijzonders vindt dat alleen voor jou bedoeld lijkt.
En ja, ik heb natuurlijk
weer een dik notitieboek vol aantekeningen gevuld. Velletjes die uitsteken als
verwilderde bladwijzers, pijlen, uitroeptekens, krabbels in de marge, twee
pagina’s met de titel “WAAROM DIT WERKT” en nog eens vier met “HOE DAN?”. Maar
bij het omslaan en terugbladeren slaat uiteindelijk dat typische gevoel toe: nah
… dit zijn er echt te veel om allemaal te bespreken. Zelfs voor mij.
Dus: ik beperk me
tot mijn eigen favoriete top 20, de verhalen die blijven hangen, die uitnodigen
om opnieuw te lezen. Let wel, mijn persoonlijke favorieten. Over smaak valt
niet te twisten, hoewel mijn voorliefde voor duisterder werk inmiddels wel
bekend moet zijn.
Dus, het werk dat
mijn duistere kant het meest kon waarderen:
Het zwaard
in de steen en andere Venusiaanse sprookjes - Tais Teng & Jaap Boekestein
Briljant,
uitbundig en schaamteloos intelligent. Een meta-sprookje dat mythe, SF en
satire vervlecht tot een verbluffend geheel. Het overstijgt de bundel en speelt
met archetypen alsof ze klei zijn. Een meesterstuk, speels én literair.
Vreugdevuur - Finn Audenaert
Poëtisch,
bezwerend en filosofisch. Een scheppingsmythe die zichzelf langzaam ontvouwt
als een ritueel. De taal is zacht maar trefzeker, de symboliek gedragen zonder
zwaar te worden. Een verhaal dat nasmeult in je hoofd.
Zilvernimf - Bianca Mastenbroek
Een lyrisch,
haast muzikaal sprookje vol water, licht en verlangen. De beeldspraak is rijk,
de emotionele ondertoon subtiel en precies. Klassiek van snit, modern van kern -
een betovering die standhoudt.
De benen
bruidsschat - Mike
Jansen
Duister,
folkloristisch en moreel meedogenloos. Hier wordt het sprookje teruggebracht
naar zijn rauwe wortels: schuld, begeerte en de prijs van verlangen. De fysieke
symboliek werkt sterk en beklijft lang na het omslaan van de pagina.
Het
middelste meisje -
Bruno Lowagie
Een scherpzinnige
dissectie van het offersprookje en zijn verborgen machtsstructuren.
Feministisch zonder preektoon, bitter zonder cynisme. De omkering van
verwachtingen is subtiel én noodzakelijk. Een verhaal dat nadenken
afdwingt.
De
poppenspeler - Bob
Faber
Een
ongemakkelijke allegorie over controle, schepping en schuld. De toon is strak
en beheerst, de symboliek helder zonder oververklaard te worden. Een verhaal
dat voelt als een hand die langzaam om je keel sluit - en pas loslaat na de
laatste zin.
Het zoete
zout der aarde -
Soumya Shyam
Warm, ritmisch en
geladen met zintuiglijke diepte. Een verhaal dat mythische eenvoud combineert
met morele scherpte. Het proeft als een ritueel, zacht van toon maar stevig van
bedoeling. Fraaie culturele verankering zonder didactiek.
Brunhilde
en Drimmelin -
Mike Jansen
Een speelse,
licht absurdistische herneming van Noordse motieven. Humor en heimelijke ernst
houden elkaar in evenwicht. Onder de joligheid schuilt een verrassend
zorgvuldig opgebouwde mythologische structuur. Precies tongue-in-cheek genoeg.
De wolf en
de zeven geitjes -
Miriam Ootjers
Een donkere,
intelligente herlezing van een overbekend sprookje. De morele grijstinten
worden effectief uitgespeeld, de dreiging voelbaar gemaakt zonder te
overdrijven. Een verhaal dat toont dat hervertellen alleen werkt als je
werkelijk iets toevoegt.
Een visioen
van gras en bizons - Guido Eekhaut
Droomachtig,
melancholisch en ritueel van sfeer. Een verhaal dat je niet leest maar
ondergaat: langzaam, meditatief en gevuld met symbolen uit een wereld die al
half verdwenen is. Elegante contemplatie, beklemmend in rust.
Muizenstad - Laura Scheepers
Een charmante
allegorie die meer diepgang heeft dan de luchtige toon doet vermoeden. De
wereld is speels getekend maar raakt aan thema’s van gemeenschap en
verantwoordelijkheid. Behendig geschreven, met een lichte melancholie die mooi
blijft hangen.
Meester
Prikkebeen - Mike
Jansen
Een strak verteld
moralistisch sprookje met moderne snit. De ritmiek van de taal werkt
uitstekend, de thematiek is herkenbaar zonder voorspelbaar te worden. Licht
satirisch, maar met voldoende ernst om te blijven resoneren. Knap van toon.
Proef ik hier een Boudewijn-liedje? Ja, toch?
De
regenboogkoe -
Harrie Adema
Warm, vriendelijk
en onmiskenbaar folkloristisch. De eenvoud is doelbewust en werkt verrassend
goed: het verhaal voelt als een mondeling overgeleverde vertelling. Niet
groots, maar oprecht en liefdevol - en dat is soms meer dan genoeg.
De
mosselman - Laura
Weterings
Sfeervol
geschreven met een subtiele ironie die nooit opdringerig wordt. De opbouw is
compact maar effectief, het slot mooi ingehouden. Een klein verhaal dat precies
weet wat het wil zijn.
De vergeten
winkel - Maud
Blomme
Een fijnzinnig
magisch-realistisch miniatuur. Tijd en herinnering worden verweven met zachte
melancholie, zonder te vervallen in sentimentaliteit. De sfeer is het sterkste
element: dromerig, licht vervreemdend, en lang naklinkend.
Een heilige
nacht - Jeroen de
Leeuw
Een ingetogen,
bijna plechtige vertelling die religieuze symboliek met menselijke
kwetsbaarheid verweeft. De toon is beheerst, het ritme zorgvuldig. Een verhaal
dat niet groot hoeft te zijn om gewicht te dragen.
Blanche - Laura Scheepers
Sterk visueel en
fraai van toon. De sfeer draagt het verhaal, al blijft de plot voorspelbaar.
Toch overtuigt de beeldende kracht en de onderliggende emotie. Een klassiek
sprookje in moderne taal, netjes gedoseerd en subtiel melancholisch.
Het meisje
dat een mens wou zijn - Ruben De Baerdemaeker
Een existentiële
fabel over verlangen, identiteit en verlies. De kern is pakkend en de thematiek
universeel. Hoewel het einde misschien te open voelt, blijft de emotionele
onderstroom overtuigend. Een verhaal dat meer suggestief dan expliciet werkt.
Tijdloos - Laura Scheepers
Dromerig, licht
filosofisch en gedragen door een zachte romantiek. De stijl is vloeiend en de
thematiek elegant, al blijft het verhaal iets te vluchtig om werkelijk te
beklijven. Wel mooi geschreven en harmonieus van opbouw.
Het meisje
en de put - Anna
López Dekker
Een symbolische
afdaling in het onbewuste, met duidelijke Jungiaanse echo’s. De sfeer is
soberder dan de titel suggereert, maar dat werkt. Een stil verhaal over
confrontatie en transformatie - en precies krachtig genoeg in zijn eenvoud.
Deze bundel is
een kloeke, bijna ceremoniële ode aan het sprookje in al zijn gedaanten. Het
fysieke formaat - groot, royaal, bijna ouderwets - past perfect bij de inhoud:
een rijk, breed bos van meer dan zestig vertellingen waarin de lezer
voortdurend van sfeer, stijl en intentie wisselt. Niet alles is even
indrukwekkend, en het niveau varieert zichtbaar, maar de hoogtepunten zijn
werkelijk hoog: verhalen die mythe, filosofie en emotionele gelaagdheid
combineren tot moderne klassiekers. De sterkste auteurs durven het genre te
rekken en te heruitvinden, terwijl anderen eerder charmante voetnoten leveren.
Als geheel is dit
een bundel die uitnodigt tot bladeren, dwalen en herlezen. Een monumentje voor
het verhalende instinct - soms speels, soms donker, soms diepzinnig.
Onvolmaakt, maar rijk. En vooral: onwerelds op precies de juiste manier.
Petra
Swaelmans,
Horror Recensente en Wednesday Look-alike
