Onwereldse Sprookjes

Onwereldse Sprookjes is zo’n bundel die je niet simpelweg openslaat, maar waar je voor moet gaan zitten alsof je een oud sprookjesboek op zolder hebt gevonden. Fysiek voelt het als een uitgave die zichzelf al generaties lang had willen voordoen als “het grote boek waarin alles staat”: groot formaat, royale marges, een ruime bladspiegel, en een dikte die zowel uitnodigt als waarschuwt: pas op wat je wenst, ik zit vol werelden.

Het aantal verhalen is ronduit exuberant. Meer dan zestig vertellingen, variërend van miniatuursprookjes tot ambitieus mythische epen, maken van deze bundel geen bloemlezing maar een caleidoscoop. Elke paar pagina’s beland je weer in een andere verteltraditie, een andere stem, een andere mentaliteit. De schakeling is soms onstuimig, maar precies daardoor blijft het boek levendig. Dit is geen keurige anthologie; het is een sprookjesbos waar je soms struikelt, soms verdwaalt, en soms iets bijzonders vindt dat alleen voor jou bedoeld lijkt.

En ja, ik heb natuurlijk weer een dik notitieboek vol aantekeningen gevuld. Velletjes die uitsteken als verwilderde bladwijzers, pijlen, uitroeptekens, krabbels in de marge, twee pagina’s met de titel “WAAROM DIT WERKT” en nog eens vier met “HOE DAN?”. Maar bij het omslaan en terugbladeren slaat uiteindelijk dat typische gevoel toe: nah … dit zijn er echt te veel om allemaal te bespreken. Zelfs voor mij.

Dus: ik beperk me tot mijn eigen favoriete top 20, de verhalen die blijven hangen, die uitnodigen om opnieuw te lezen. Let wel, mijn persoonlijke favorieten. Over smaak valt niet te twisten, hoewel mijn voorliefde voor duisterder werk inmiddels wel bekend moet zijn.

Dus, het werk dat mijn duistere kant het meest kon waarderen:

 

Het zwaard in de steen en andere Venusiaanse sprookjes - Tais Teng & Jaap Boekestein

Briljant, uitbundig en schaamteloos intelligent. Een meta-sprookje dat mythe, SF en satire vervlecht tot een verbluffend geheel. Het overstijgt de bundel en speelt met archetypen alsof ze klei zijn. Een meesterstuk, speels én literair.

Vreugdevuur - Finn Audenaert

Poëtisch, bezwerend en filosofisch. Een scheppingsmythe die zichzelf langzaam ontvouwt als een ritueel. De taal is zacht maar trefzeker, de symboliek gedragen zonder zwaar te worden. Een verhaal dat nasmeult in je hoofd.

Zilvernimf - Bianca Mastenbroek

Een lyrisch, haast muzikaal sprookje vol water, licht en verlangen. De beeldspraak is rijk, de emotionele ondertoon subtiel en precies. Klassiek van snit, modern van kern - een betovering die standhoudt.

De benen bruidsschat - Mike Jansen

Duister, folkloristisch en moreel meedogenloos. Hier wordt het sprookje teruggebracht naar zijn rauwe wortels: schuld, begeerte en de prijs van verlangen. De fysieke symboliek werkt sterk en beklijft lang na het omslaan van de pagina.

Het middelste meisje - Bruno Lowagie

Een scherpzinnige dissectie van het offersprookje en zijn verborgen machtsstructuren. Feministisch zonder preektoon, bitter zonder cynisme. De omkering van verwachtingen is subtiel én noodzakelijk. Een verhaal dat nadenken afdwingt.

De poppenspeler - Bob Faber

Een ongemakkelijke allegorie over controle, schepping en schuld. De toon is strak en beheerst, de symboliek helder zonder oververklaard te worden. Een verhaal dat voelt als een hand die langzaam om je keel sluit - en pas loslaat na de laatste zin.

Het zoete zout der aarde - Soumya Shyam

Warm, ritmisch en geladen met zintuiglijke diepte. Een verhaal dat mythische eenvoud combineert met morele scherpte. Het proeft als een ritueel, zacht van toon maar stevig van bedoeling. Fraaie culturele verankering zonder didactiek.

Brunhilde en Drimmelin - Mike Jansen

Een speelse, licht absurdistische herneming van Noordse motieven. Humor en heimelijke ernst houden elkaar in evenwicht. Onder de joligheid schuilt een verrassend zorgvuldig opgebouwde mythologische structuur. Precies tongue-in-cheek genoeg.

De wolf en de zeven geitjes - Miriam Ootjers

Een donkere, intelligente herlezing van een overbekend sprookje. De morele grijstinten worden effectief uitgespeeld, de dreiging voelbaar gemaakt zonder te overdrijven. Een verhaal dat toont dat hervertellen alleen werkt als je werkelijk iets toevoegt.

Een visioen van gras en bizons - Guido Eekhaut

Droomachtig, melancholisch en ritueel van sfeer. Een verhaal dat je niet leest maar ondergaat: langzaam, meditatief en gevuld met symbolen uit een wereld die al half verdwenen is. Elegante contemplatie, beklemmend in rust.

Muizenstad - Laura Scheepers

Een charmante allegorie die meer diepgang heeft dan de luchtige toon doet vermoeden. De wereld is speels getekend maar raakt aan thema’s van gemeenschap en verantwoordelijkheid. Behendig geschreven, met een lichte melancholie die mooi blijft hangen.

Meester Prikkebeen - Mike Jansen

Een strak verteld moralistisch sprookje met moderne snit. De ritmiek van de taal werkt uitstekend, de thematiek is herkenbaar zonder voorspelbaar te worden. Licht satirisch, maar met voldoende ernst om te blijven resoneren. Knap van toon. Proef ik hier een Boudewijn-liedje? Ja, toch?

De regenboogkoe - Harrie Adema

Warm, vriendelijk en onmiskenbaar folkloristisch. De eenvoud is doelbewust en werkt verrassend goed: het verhaal voelt als een mondeling overgeleverde vertelling. Niet groots, maar oprecht en liefdevol - en dat is soms meer dan genoeg.

De mosselman - Laura Weterings

Sfeervol geschreven met een subtiele ironie die nooit opdringerig wordt. De opbouw is compact maar effectief, het slot mooi ingehouden. Een klein verhaal dat precies weet wat het wil zijn.

De vergeten winkel - Maud Blomme

Een fijnzinnig magisch-realistisch miniatuur. Tijd en herinnering worden verweven met zachte melancholie, zonder te vervallen in sentimentaliteit. De sfeer is het sterkste element: dromerig, licht vervreemdend, en lang naklinkend.

Een heilige nacht - Jeroen de Leeuw

Een ingetogen, bijna plechtige vertelling die religieuze symboliek met menselijke kwetsbaarheid verweeft. De toon is beheerst, het ritme zorgvuldig. Een verhaal dat niet groot hoeft te zijn om gewicht te dragen.

Blanche - Laura Scheepers

Sterk visueel en fraai van toon. De sfeer draagt het verhaal, al blijft de plot voorspelbaar. Toch overtuigt de beeldende kracht en de onderliggende emotie. Een klassiek sprookje in moderne taal, netjes gedoseerd en subtiel melancholisch.

Het meisje dat een mens wou zijn - Ruben De Baerdemaeker

Een existentiële fabel over verlangen, identiteit en verlies. De kern is pakkend en de thematiek universeel. Hoewel het einde misschien te open voelt, blijft de emotionele onderstroom overtuigend. Een verhaal dat meer suggestief dan expliciet werkt.

Tijdloos - Laura Scheepers

Dromerig, licht filosofisch en gedragen door een zachte romantiek. De stijl is vloeiend en de thematiek elegant, al blijft het verhaal iets te vluchtig om werkelijk te beklijven. Wel mooi geschreven en harmonieus van opbouw.

Het meisje en de put - Anna López Dekker

Een symbolische afdaling in het onbewuste, met duidelijke Jungiaanse echo’s. De sfeer is soberder dan de titel suggereert, maar dat werkt. Een stil verhaal over confrontatie en transformatie - en precies krachtig genoeg in zijn eenvoud.

 

Deze bundel is een kloeke, bijna ceremoniële ode aan het sprookje in al zijn gedaanten. Het fysieke formaat - groot, royaal, bijna ouderwets - past perfect bij de inhoud: een rijk, breed bos van meer dan zestig vertellingen waarin de lezer voortdurend van sfeer, stijl en intentie wisselt. Niet alles is even indrukwekkend, en het niveau varieert zichtbaar, maar de hoogtepunten zijn werkelijk hoog: verhalen die mythe, filosofie en emotionele gelaagdheid combineren tot moderne klassiekers. De sterkste auteurs durven het genre te rekken en te heruitvinden, terwijl anderen eerder charmante voetnoten leveren.

Als geheel is dit een bundel die uitnodigt tot bladeren, dwalen en herlezen. Een monumentje voor het verhalende instinct - soms speels, soms donker, soms diepzinnig. Onvolmaakt, maar rijk. En vooral: onwerelds op precies de juiste manier.

 

Petra Swaelmans,
Horror Recensente en Wednesday Look-alike