Nevelkinderen - Uitgeverij Godijn

Nevelkinderen is een thematisch coherente maar stilistisch diverse bundel, waarin de mist - letterlijk en figuurlijk - fungeert als grensgebied tussen werkelijkheid en verbeelding. De vijfentwintig geselecteerde verhalen tonen het brede spectrum van hedendaagse Nederlandstalige fantastische literatuur: van subtiele magisch-realistische schetsen tot uitgesproken horror en SF. Wat opvalt is de sterke nadruk op sfeer boven plot; veel auteurs kiezen voor introspectie, traag ontvouwende onrust en de suggestie van het onverklaarbare. De bundel ademt melancholie, verlies en transformatie. 

Vaak draait het om personages die iets of iemand kwijtraken - hun kind, hun menselijkheid, hun herinneringen - en geconfronteerd worden met iets dat tussen droom, nachtmerrie en technologie in hangt. Niet elk verhaal is even evenwichtig; er zijn inzendingen die te veel op concept leunen of stilistisch onvolwassen aandoen. Toch overstemt de kwaliteit van de beste stukken die zwakkere momenten ruimschoots. Vooral Het houten hobbelpaard, Zuigsonate, Dochters van Aresta en Het offer laten zien dat de Nederlandstalige fantastische kortverhalen nog altijd emotionele diepte kunnen combineren met verbeeldingskracht. Nevelkinderen is daarmee geen perfecte, maar wel een eerlijke en intrigerende bloemlezing - een spiegel van onze collectieve angst voor wat in de mist schuilt, en wat daarin misschien van onszelf verborgen zit.

Mijn indruk van de individuele verhalen:

Het houten hobbelpaard
Sterk atmosferisch en subtiel opgebouwd. Noor schrijft met literaire beheersing; de melancholie en dreiging vloeien naadloos samen. Een prachtige, ingetogen opener die bewijst dat horror ook stil en elegant kan zijn.

Wisseling
Conceptueel interessant maar te uitleggerig. De transformatie had meer impact gehad met minder woorden. De emotionele kern blijft net te oppervlakkig.

Gevangen in de tijd
Vakkundig geplot met een klassieke tijdlusconstructie. De uitvoering overtuigt, al voelt het einde wat te keurig. Degelijk, maar mist een sprankje originaliteit.

Oersoep
Grappig en inventief, maar iets te veel leunend op het idee. De taal is soepel, de thematiek eerder speels dan diepzinnig. Aardig tussendoortje.

Aan de waterkant
Poëtisch, sfeervol, met mooi gebruik van natuurbeelden. De symboliek ligt er echter iets te dik bovenop, waardoor het effect aan kracht inboet.

Rode riviertjes en een kop vol snot
Rauw, humoristisch en heerlijk goor. Niet subtiel, maar wel met lef geschreven. Een welkome stijlbreuk in de bundel — energie in plaats van esthetiek.

Benjamin en Dolly
Een sentimenteel uitgangspunt met een beklemmend randje. De toon is trefzeker, maar het slot voelt wat gekunsteld. Toch emotioneel overtuigend.

Zuigsonate
Sterk geschreven, benauwend en vol onderhuidse spanning. De combinatie van lichamelijkheid en psychologische horror werkt uitstekend. Een van de meest volwassen verhalen uit de bundel.

Angstaanjagend stil
Sterke spanningsopbouw en filmische beelden. De twist voelt vertrouwd, maar het slotakkoord is krachtig genoeg om te beklijven. Klassieke apocalyptische horror, goed uitgevoerd.

Dochters van Aresta
Rijk aan wereldbouw en mythologische resonantie. De taal is soms te barok, maar de verbeelding imponeert. Een ambitieus verhaal dat zijn eigen wereld overtuigend oproept.

Duister gefluister
Leest vlot, maar blijft hangen in genreconventies. De schrikmomenten zijn effectief, de personages minder. Degelijke horror zonder nasmaak of gelaagdheid.

iPurify
Satirische SF met scherpe maatschappelijke ondertoon. Fris en eigentijds, maar iets te moralistisch aan het einde. Toch een van de originelere invalshoeken van de bundel.

Thuiskomst
Prachtig klein verhaal over herinnering en verlies. De toon is ingetogen en emotioneel raak. Geen groots spektakel, wel menselijke diepte.

Het moeras van de doden
Sterke setting, zwakkere spanningsboog. De sfeer van verval is uitstekend, maar het verhaal mist een duidelijke payoff. Meer sfeerstuk dan plot.

Dag des oordeels
Religieuze symboliek in overdrive. Ambitieus, maar zwaar aangezet. Interessant idee, maar de uitwerking raakt verstrikt in zijn eigen bombast.

Liefde kent geen einde
Romantisch-metafysisch en verrassend teder. De toon is consistent en de stijl verzorgd. Niet baanbrekend, maar wel oprecht ontroerend.

De weg naar Klusar
Sterke vertelling met klassieke fantasy-structuur. De wereld voelt levend en coherent aan, al is de plot voorspelbaar. Stijlvol geschreven met gevoel voor ritme en mythe.

Afscheid op een deken van mos
Een zacht, melancholisch verhaal over rouw en herinnering. De beeldtaal is poëtisch zonder te zweverig te worden. Subtiel en ontroerend.

Het offer
Donker en moreel complex. De spanning komt traag op gang, maar de climax is ijzingwekkend goed. Een hoogtepunt in toon en thematiek.

N.O.A.C.H.
Strakke SF met bijbels kader; technisch goed, maar iets te verklarend. Interessante ideeën over overleven en ethiek, al blijft de emotie op afstand.

Het huis in het moeras
Creepy setting, sterke sfeer, maar het slot is voorspelbaar. Toch visueel sterk geschreven — het moeras leeft bijna als personage.

Het toreke
Volksvertelling met een lugubere twist. Charmant in zijn eenvoud, al had de dialoog strakker gemogen. Lichtvoetig macaber, en dat werkt.

De schat
Klassieke morele fabel. Goed getimed, maar te uitleggerig aan het eind. Fijn verteld, maar mist diepgang.

De spelonk
Beklemmend en sensorisch sterk. De claustrofobie spat van de pagina. Kleine schoonheidsfoutjes in ritme, maar indrukwekkend intens.

Twee lege kelken
Een waardige afsluiter: mystiek, symbolisch en elegant geschreven. Het laat meer vragen dan antwoorden achter — precies wat een slotverhaal mag doen.

Nevelkinderen is een competente, soms indrukwekkende bloemlezing die vooral uitblinkt in sfeer en thematische samenhang (verlies, vervormde herinnering, grenslanden tussen droom en werkelijkheid). In vergelijking met recente Nederlandstalige uitgaven, denk aan EdgeZero-jaarselecties en magazines als GRIM, mist de bundel echter geregeld de messcherpte in originaliteit en eindes. De topverhalen (Het houten hobbelpaard, Zuigsonate, Het offer) tonen literaire beheersing en durf; zij kunnen moeiteloos mee op het niveau van de betere jaaroogsten. In de middenmoot overheerst ‘net-niet’: sterke aanzetten die verzanden in uitleg, veilige twists of een te keurig slotakkoord.

Redactioneel is de curatie thematisch coherent, maar de sequencing had strenger gekund: de spanningsboog zakt halverwege en een paar conceptuele stukken hadden gebaat bij kortere, strakkere versies. Stilistisch is de bandbreedte prettig breed (van poëtisch tot rauw), met overwegend verzorgde taal; incidenteel valt een barokke zinlast of moralistische ondertoon uit de toon.

Dit is geen grensverleggende, wel een betrouwbare bundel die het beste van de Nederlandstalige fantastiek net niet systematisch weet te vangen. De pieken rechtvaardigen de aanschaf; de dalen vragen om harder redactioneel snoeien.

Petra Swaelmans
Horror recensente en Wednesday look-alike