Onwereldse Sprookjes

Onwereldse Sprookjes is zo’n bundel die je niet simpelweg openslaat, maar waar je voor moet gaan zitten alsof je een oud sprookjesboek op zolder hebt gevonden. Fysiek voelt het als een uitgave die zichzelf al generaties lang had willen voordoen als “het grote boek waarin alles staat”: groot formaat, royale marges, een ruime bladspiegel, en een dikte die zowel uitnodigt als waarschuwt: pas op wat je wenst, ik zit vol werelden.

Het aantal verhalen is ronduit exuberant. Meer dan zestig vertellingen, variërend van miniatuursprookjes tot ambitieus mythische epen, maken van deze bundel geen bloemlezing maar een caleidoscoop. Elke paar pagina’s beland je weer in een andere verteltraditie, een andere stem, een andere mentaliteit. De schakeling is soms onstuimig, maar precies daardoor blijft het boek levendig. Dit is geen keurige anthologie; het is een sprookjesbos waar je soms struikelt, soms verdwaalt, en soms iets bijzonders vindt dat alleen voor jou bedoeld lijkt.

En ja, ik heb natuurlijk weer een dik notitieboek vol aantekeningen gevuld. Velletjes die uitsteken als verwilderde bladwijzers, pijlen, uitroeptekens, krabbels in de marge, twee pagina’s met de titel “WAAROM DIT WERKT” en nog eens vier met “HOE DAN?”. Maar bij het omslaan en terugbladeren slaat uiteindelijk dat typische gevoel toe: nah … dit zijn er echt te veel om allemaal te bespreken. Zelfs voor mij.

Dus: ik beperk me tot mijn eigen favoriete top 20, de verhalen die blijven hangen, die uitnodigen om opnieuw te lezen. Let wel, mijn persoonlijke favorieten. Over smaak valt niet te twisten, hoewel mijn voorliefde voor duisterder werk inmiddels wel bekend moet zijn.

Dus, het werk dat mijn duistere kant het meest kon waarderen:

 

Het zwaard in de steen en andere Venusiaanse sprookjes - Tais Teng & Jaap Boekestein

Briljant, uitbundig en schaamteloos intelligent. Een meta-sprookje dat mythe, SF en satire vervlecht tot een verbluffend geheel. Het overstijgt de bundel en speelt met archetypen alsof ze klei zijn. Een meesterstuk, speels én literair.

Vreugdevuur - Finn Audenaert

Poëtisch, bezwerend en filosofisch. Een scheppingsmythe die zichzelf langzaam ontvouwt als een ritueel. De taal is zacht maar trefzeker, de symboliek gedragen zonder zwaar te worden. Een verhaal dat nasmeult in je hoofd.

Zilvernimf - Bianca Mastenbroek

Een lyrisch, haast muzikaal sprookje vol water, licht en verlangen. De beeldspraak is rijk, de emotionele ondertoon subtiel en precies. Klassiek van snit, modern van kern - een betovering die standhoudt.

De benen bruidsschat - Mike Jansen

Duister, folkloristisch en moreel meedogenloos. Hier wordt het sprookje teruggebracht naar zijn rauwe wortels: schuld, begeerte en de prijs van verlangen. De fysieke symboliek werkt sterk en beklijft lang na het omslaan van de pagina.

Het middelste meisje - Bruno Lowagie

Een scherpzinnige dissectie van het offersprookje en zijn verborgen machtsstructuren. Feministisch zonder preektoon, bitter zonder cynisme. De omkering van verwachtingen is subtiel én noodzakelijk. Een verhaal dat nadenken afdwingt.

De poppenspeler - Bob Faber

Een ongemakkelijke allegorie over controle, schepping en schuld. De toon is strak en beheerst, de symboliek helder zonder oververklaard te worden. Een verhaal dat voelt als een hand die langzaam om je keel sluit - en pas loslaat na de laatste zin.

Het zoete zout der aarde - Soumya Shyam

Warm, ritmisch en geladen met zintuiglijke diepte. Een verhaal dat mythische eenvoud combineert met morele scherpte. Het proeft als een ritueel, zacht van toon maar stevig van bedoeling. Fraaie culturele verankering zonder didactiek.

Brunhilde en Drimmelin - Mike Jansen

Een speelse, licht absurdistische herneming van Noordse motieven. Humor en heimelijke ernst houden elkaar in evenwicht. Onder de joligheid schuilt een verrassend zorgvuldig opgebouwde mythologische structuur. Precies tongue-in-cheek genoeg.

De wolf en de zeven geitjes - Miriam Ootjers

Een donkere, intelligente herlezing van een overbekend sprookje. De morele grijstinten worden effectief uitgespeeld, de dreiging voelbaar gemaakt zonder te overdrijven. Een verhaal dat toont dat hervertellen alleen werkt als je werkelijk iets toevoegt.

Een visioen van gras en bizons - Guido Eekhaut

Droomachtig, melancholisch en ritueel van sfeer. Een verhaal dat je niet leest maar ondergaat: langzaam, meditatief en gevuld met symbolen uit een wereld die al half verdwenen is. Elegante contemplatie, beklemmend in rust.

Muizenstad - Laura Scheepers

Een charmante allegorie die meer diepgang heeft dan de luchtige toon doet vermoeden. De wereld is speels getekend maar raakt aan thema’s van gemeenschap en verantwoordelijkheid. Behendig geschreven, met een lichte melancholie die mooi blijft hangen.

Meester Prikkebeen - Mike Jansen

Een strak verteld moralistisch sprookje met moderne snit. De ritmiek van de taal werkt uitstekend, de thematiek is herkenbaar zonder voorspelbaar te worden. Licht satirisch, maar met voldoende ernst om te blijven resoneren. Knap van toon. Proef ik hier een Boudewijn-liedje? Ja, toch?

De regenboogkoe - Harrie Adema

Warm, vriendelijk en onmiskenbaar folkloristisch. De eenvoud is doelbewust en werkt verrassend goed: het verhaal voelt als een mondeling overgeleverde vertelling. Niet groots, maar oprecht en liefdevol - en dat is soms meer dan genoeg.

De mosselman - Laura Weterings

Sfeervol geschreven met een subtiele ironie die nooit opdringerig wordt. De opbouw is compact maar effectief, het slot mooi ingehouden. Een klein verhaal dat precies weet wat het wil zijn.

De vergeten winkel - Maud Blomme

Een fijnzinnig magisch-realistisch miniatuur. Tijd en herinnering worden verweven met zachte melancholie, zonder te vervallen in sentimentaliteit. De sfeer is het sterkste element: dromerig, licht vervreemdend, en lang naklinkend.

Een heilige nacht - Jeroen de Leeuw

Een ingetogen, bijna plechtige vertelling die religieuze symboliek met menselijke kwetsbaarheid verweeft. De toon is beheerst, het ritme zorgvuldig. Een verhaal dat niet groot hoeft te zijn om gewicht te dragen.

Blanche - Laura Scheepers

Sterk visueel en fraai van toon. De sfeer draagt het verhaal, al blijft de plot voorspelbaar. Toch overtuigt de beeldende kracht en de onderliggende emotie. Een klassiek sprookje in moderne taal, netjes gedoseerd en subtiel melancholisch.

Het meisje dat een mens wou zijn - Ruben De Baerdemaeker

Een existentiële fabel over verlangen, identiteit en verlies. De kern is pakkend en de thematiek universeel. Hoewel het einde misschien te open voelt, blijft de emotionele onderstroom overtuigend. Een verhaal dat meer suggestief dan expliciet werkt.

Tijdloos - Laura Scheepers

Dromerig, licht filosofisch en gedragen door een zachte romantiek. De stijl is vloeiend en de thematiek elegant, al blijft het verhaal iets te vluchtig om werkelijk te beklijven. Wel mooi geschreven en harmonieus van opbouw.

Het meisje en de put - Anna López Dekker

Een symbolische afdaling in het onbewuste, met duidelijke Jungiaanse echo’s. De sfeer is soberder dan de titel suggereert, maar dat werkt. Een stil verhaal over confrontatie en transformatie - en precies krachtig genoeg in zijn eenvoud.

 

Deze bundel is een kloeke, bijna ceremoniële ode aan het sprookje in al zijn gedaanten. Het fysieke formaat - groot, royaal, bijna ouderwets - past perfect bij de inhoud: een rijk, breed bos van meer dan zestig vertellingen waarin de lezer voortdurend van sfeer, stijl en intentie wisselt. Niet alles is even indrukwekkend, en het niveau varieert zichtbaar, maar de hoogtepunten zijn werkelijk hoog: verhalen die mythe, filosofie en emotionele gelaagdheid combineren tot moderne klassiekers. De sterkste auteurs durven het genre te rekken en te heruitvinden, terwijl anderen eerder charmante voetnoten leveren.

Als geheel is dit een bundel die uitnodigt tot bladeren, dwalen en herlezen. Een monumentje voor het verhalende instinct - soms speels, soms donker, soms diepzinnig. Onvolmaakt, maar rijk. En vooral: onwerelds op precies de juiste manier.

 

Petra Swaelmans,
Horror Recensente en Wednesday Look-alike

 

 

Sprookjes in de lage landen

Vandaag kreeg ik een recensie-exemplaar van 'Onwereldse Sprookjes' toegestuurd, samengesteld door Finn Audenaert. Amai, wat een pil weer. Dat wordt even doorlezen, denk ik. Op het eerste gezicht zie ik vrij veel bekende namen, maar, heel fijn, ook mij onbekende namen. 

Ik ben er even zoet mee, hopelijk over een week, misschien twee, een gedegen vonnis over deze nieuwste EdgeZero telg.

Petra Swaelmans
Horror Recensente en Wednesday Look-alike

Werelden Ontwaken

Werelden Ontwaken presenteert zeven verhalen die elk een ander facet van verbeelding en schepping tonen, van dystopische stadsvisioenen tot mythische metamorfosen. De bundel wil duidelijk de lezer meenemen naar nieuwe werelden, maar de kwaliteit en diepgang variëren. Sommige auteurs weten met stijl en symboliek overtuigend een universum neer te zetten, anderen blijven steken in schetsmatige werelden of voorspelbare plotstructuren. De toon is overwegend ernstig, met een nadruk op innerlijke strijd, verlies en transformatie. Waar de bundel technisch niet altijd uitblinkt, onderscheidt hij zich door zijn thematische ambitie en diversiteit. Werelden Ontwaken voelt aan als een verzameling literaire proeftuinen: niet elk experiment slaagt, maar de nieuwsgierigheid en durf waarmee nieuwe werelden worden verkend, maakt het een interessante uitgave voor wie moderne Nederlandstalige fantastische literatuur wil volgen.

In de bundel treffen we bekende en minder bekende auteurs aan. Eens zien maar welke verhalen ze ons voorschotelen en wat ik daar van vind.

Klopjacht - Tom Kruijsen
Een energiek begin dat grossiert in actie, maar te weinig rust neemt om sfeer of karakterdiepte te ontwikkelen. Kruijsen schrijft vlot en beeldend, maar zijn wereld blijft decoratief in plaats van overtuigend functioneel. Het slot voelt eerder abrupt dan spannend. Potentieel als concept, maar mist literaire verfijning.

De huilende stad - Robin Rozendal
Sterke thematische opzet: de stad als levende entiteit die rouwt. Rozendal schrijft met gevoel voor klank en emotie, maar verzandt halverwege in poëtische herhaling. De symboliek verdringt de logica, waardoor de impact verwatert. Intrigerend, maar onevenwichtig.

Federica’s metamorfose - Antoni Dol
Interessant uitgangspunt - verandering als ontsnapping - maar het verhaal leunt zwaar op uitleg in plaats van beleving. Dol weet technisch te schrijven, maar emotioneel blijft het vlak. De transformatie, die een hoogtepunt had kunnen zijn, voelt eerder als voetnoot. Ambitieus thema, matige uitvoering.

Zeesteen - Heleen van den Hooven
Een sfeervol maritiem sprookje met melancholische ondertoon. Van den Hooven weet taal en beeld goed te verweven, maar de structuur is wat losjes: scènes vloeien mooi, maar missen spanning en richting. Toch blijft haar stijl consistent en gevoelig. Een van de meer poëtische bijdragen.

Duizend doden - Marieke Frankema
Sterk opgebouwd en goed getimed; Frankema weet emotie te doseren zonder in sentiment te vervallen. Het thema van opoffering krijgt hier gewicht. De toon is volwassen, de verbeelding helder. Enkele clichés daargelaten behoort dit tot de betere verhalen van de bundel.

Faylars transformatie - Mariëlle Douma
Fantasierijk en ritmisch geschreven, maar mist focus. De vele namen en wezens doen eerder afbreuk dan dat ze wereldopbouw versterken. Douma’s stijl is vlot, maar het verhaal voelt als een fragment van iets groters. Aangenaam, maar onaf.

Winterwaker - Anna Mattaar
Een ingetogen slotstuk met verrassend veel emotionele diepte. Mattaar schrijft trefzeker, met beheersing en gevoel voor sfeer. Haar personages ademen, haar wereld leeft. Een waardige afsluiter die de bundel boven zichzelf uittilt.

Werelden Ontwaken is een oprechte bundel: een verzameling experimenten waarin zeven auteurs elk hun eigen wereld laten resoneren. Sommige verhalen lijden onder overambitie of oppervlakkige thematiek, maar het geheel getuigt van durf en verbeelding. De toon varieert van fabelachtig tot introspectief, wat de leeservaring afwisselend maakt, hoewel niet altijd coherent.

Het verhaal dat de bundel echt draagt is “Winterwaker” van Anna Mattaar. Haar proza is beheerst, lyrisch zonder bombast, en haar wereld voelt doorleefd. Ze schetst kou en stilte met een precisie die aan klassieke fantasy doet denken, maar haar focus ligt op menselijkheid en verlies. Waar andere auteurs werelden bouwen, laat Mattaar er één ademen, en dát maakt het verschil. Dankzij haar slotakkoord blijft de bundel hangen, als een winterse ademtocht in de ruimte tussen droom en herinnering.

Petra Swaelmans
Horror recensente en Wednesday Look-alike

Ruisreizigers - Johan Klein Haneveld

Het is verleidelijk om Ruisreizigers te zien als de culminatie van Hanevelds steeds verder uitdijende universum van biofuturistische griezel, maar wie deze bundel zorgvuldig leest, ontdekt eerder een auteur die de grenzen van zijn eigen fascinatie aftast,  soms briljant, soms herhalend. Zijn verhalen baden in een zeldzaam consequente sfeer van kosmisch ongemak, waarin wetenschap en ontreddering hand in hand gaan. Toch schuilt er achter het indrukwekkende conceptuele geraamte een zekere voorspelbaarheid: Haneveld blijft trouw aan zijn “wetenschappelijke curiositas”, maar vergeet geregeld de lezer ook emotioneel te ontregelen.

De beste verhalen, “Waarnemingshorizon”, “De stad in de verte”, “Vruchtvlees”, combineren filosofische spanning met sensorische dreiging: koel, precies en licht weerzinwekkend, zoals goede sciencefiction hoort te zijn. Elders, bijvoorbeeld in “Slaap der rechtvaardigen” of “De stoet”, vervalt hij in sermoenen over menselijke hubris die net iets te nadrukkelijk de boodschap dragen. Stilistisch is hij bedreven, soms elegant, maar niet zonder maniertjes: de zinnen zijn vaak strak, soms stijf, alsof de taal zelf onder druk staat van het procedé.

Kortom: Ruisreizigers is een indrukwekkend laboratorium van ideeën en beelden, maar één waar de emoties soms sterven op de glazen plaat van de microscoop. Een monument van consistentie. En van gecontroleerde kilte.

Zoals gebruikelijk heb ik een mening over elk van de verhalen in de bundel, zie hier:

Waarnemingshorizon

Sterk en beklemmend: Lovecraft door de lens van Hawking. De wetenschappelijke precisie draagt bij aan de ontzetting. Eén van Hanevelds beste: ingetogen, nihilistisch, overtuigend.

Achter de poort

Strak opgebouwd SF-drama over exploitatie en moreel verval. De vrouwelijke hoofdpersoon krijgt diepgang, de afloop is grimmig maar logisch. Wel wat expliciet in moraal, maar krachtig en filmisch.

Symbiose

Interessant uitgangspunt, maar verzandt in technische uitleg en relationeel geharrewar. De biologie verdringt de emotie. Eindigt in academische abstractie, niet in huivering.

Slaap der rechtvaardigen

Een klassiek ‘vignet’: correct geschreven, maar zonder verrassende laag. Het idee verdampt zodra het verhaal eindigt. Netjes, niet memorabel.

De stad in de verte
Sterke openingsscène, goed tempo en geloofwaardige personages. De SF-premisse blijft echter dun: meer sfeer dan betekenis. Eindigt als een intrigerend visioen dat niets oplost.

De eeuwige dans
Lyrisch geschreven maar inhoudsarm. Een oefening in beschrijving zonder kern. Prachtige beelden, nul spanning. Een textbook-voorbeeld van het vignet dat zichzelf te serieus neemt.

Vermomming
Een interessant moreel dilemma dat te snel wordt afgewikkeld. De toon is kil-klinisch, de pointe voorspelbaar. Functioneel, maar emotioneel vlak.

Eenwording
Filosofisch ambitieus, maar zwaar op de hand. De thematiek van samensmelting mist menselijkheid en daardoor impact. Veel denken, weinig voelen.

Vruchtvlees
Een zeldzame voltreffer: zintuiglijk, walgelijk en beklemmend. De biologische metafoor is scherp uitgewerkt. Hier raakt Haneveld de lezer wél in het vlees.

Levend fossiel
Een degelijk idee, maar de uitvoering blijft klinisch. De ontdekkingsdrang overheerst ten koste van spanning. Een biologisch rapport vermomd als verhaal.

Proefpersoon
Sterk begin, maar te voorspelbare uitkomst. De ethische ondertoon is interessant, maar de personages blijven instrumenteel. Functioneel, niet meeslepend.

De gangen
Een sfeervol claustrofobisch stuk dat vooral leunt op beschrijving. De beklemming is voelbaar, maar er ontbreekt een emotionele kern. Mooi hoor, maar leeg.

Bloedwaterval
Visueel krachtig, maar inhoudelijk dun. Meer schildering dan vertelling; de symboliek ligt er te dik bovenop. Esthetisch, niet beklijvend.

De stoet
Sterk thematisch, mens als kuddedier, maar te kort door de bocht. De toon is predikend, het slot geforceerd. Interessant concept, wat mager uitgewerkt.

Het zwarte veld
Intrigerend uitgangspunt met een vleugje kosmische horror, maar de payoff ontbreekt. Het blijft bij suggestie. Mooi geschreven, maar mist resonantie.

De gele veeg
Een idee dat te dun is uitgesmeerd. Het roept sfeer op, maar heeft geen verhaal. Een verhaal dat zichzelf als allegorie ziet, zonder vlees of bloed.

Gevonden
Een goed concept, maar te snel verteld om te raken. De pointe voelt routineus. Degelijk, niet onderscheidend.

In spin
Een kort huiververhaal dat probeert te verrassen met groteske beelden. Sfeervol, maar puur effectbejag. Horror zonder diepte.

Spelavond
Leuk uitgangspunt, maar de toon wankelt tussen ironie en griezel. Eindigt abrupt en zonder nasmaak. Een toch-wel-fijn tussendoortje.

De tuinen van R’lyeh
Eindelijk weer ambitie: een hommage aan Lovecraft met eigen twist. Licht pompeus, maar overtuigend in sfeer en mythos. Hier gloeit iets van verwondering.

De meester van de delta
Een klassieke Haneveld: wetenschappelijke horror met ecologische ondertoon. Knap geconstrueerd, maar iets te uitleggerig. Wel degelijk en thematisch rijk.

Ruisreizigers
Het titelverhaal verdient de ereplaats. Kosmisch, persoonlijk, verontrustend. Hier vallen taal en idee samen in een hypnotiserend geheel. Een hoogtepunt.

De laatste mens
Een melancholisch slotakkoord. Mooi van toon, maar narratief dun. Meer epiloog dan verhaal, een zachte echo van eerdere thema’s.

Ruisreizigers is een onevenwichtige maar intrigerende bundel. Veel verhalen kabbelen als stilstaand water: zorgvuldig geschreven, maar te vaak vignetten zonder emotionele of thematische kern. Toch rechtvaardigen enkele uitschieters de hele onderneming. “Waarnemingshorizon” en “Achter de poort” tonen Haneveld op zijn scherpst: verontrustende ideeën verpakt in geloofwaardige wetenschap. “Vruchtvlees” en “Ruisreizigers” zelf leveren een zeldzame symbiose van lichaam, geest en kosmos; intens en beklijvend. “De tuinen van R’lyeh” vormt een waardige hommage aan de pulpmythes die zijn werk voeden. De rest van de bundel zucht onder herhaling en vormdrift, maar de beste stukken herinneren eraan dat Haneveld, wanneer hij zich inhoudt en focust, een van de weinige Nederlandstalige schrijvers is die de koude pracht van sciencefiction écht weet te treffen.

 

Petra Swaelmans
Horror Recensente en Wednesday Look-alike

 

Nevelkinderen - Uitgeverij Godijn

Nevelkinderen is een thematisch coherente maar stilistisch diverse bundel, waarin de mist - letterlijk en figuurlijk - fungeert als grensgebied tussen werkelijkheid en verbeelding. De vijfentwintig geselecteerde verhalen tonen het brede spectrum van hedendaagse Nederlandstalige fantastische literatuur: van subtiele magisch-realistische schetsen tot uitgesproken horror en SF. Wat opvalt is de sterke nadruk op sfeer boven plot; veel auteurs kiezen voor introspectie, traag ontvouwende onrust en de suggestie van het onverklaarbare. De bundel ademt melancholie, verlies en transformatie. 

Vaak draait het om personages die iets of iemand kwijtraken - hun kind, hun menselijkheid, hun herinneringen - en geconfronteerd worden met iets dat tussen droom, nachtmerrie en technologie in hangt. Niet elk verhaal is even evenwichtig; er zijn inzendingen die te veel op concept leunen of stilistisch onvolwassen aandoen. Toch overstemt de kwaliteit van de beste stukken die zwakkere momenten ruimschoots. Vooral Het houten hobbelpaard, Zuigsonate, Dochters van Aresta en Het offer laten zien dat de Nederlandstalige fantastische kortverhalen nog altijd emotionele diepte kunnen combineren met verbeeldingskracht. Nevelkinderen is daarmee geen perfecte, maar wel een eerlijke en intrigerende bloemlezing - een spiegel van onze collectieve angst voor wat in de mist schuilt, en wat daarin misschien van onszelf verborgen zit.

Mijn indruk van de individuele verhalen:

Het houten hobbelpaard
Sterk atmosferisch en subtiel opgebouwd. Noor schrijft met literaire beheersing; de melancholie en dreiging vloeien naadloos samen. Een prachtige, ingetogen opener die bewijst dat horror ook stil en elegant kan zijn.

Wisseling
Conceptueel interessant maar te uitleggerig. De transformatie had meer impact gehad met minder woorden. De emotionele kern blijft net te oppervlakkig.

Gevangen in de tijd
Vakkundig geplot met een klassieke tijdlusconstructie. De uitvoering overtuigt, al voelt het einde wat te keurig. Degelijk, maar mist een sprankje originaliteit.

Oersoep
Grappig en inventief, maar iets te veel leunend op het idee. De taal is soepel, de thematiek eerder speels dan diepzinnig. Aardig tussendoortje.

Aan de waterkant
Poëtisch, sfeervol, met mooi gebruik van natuurbeelden. De symboliek ligt er echter iets te dik bovenop, waardoor het effect aan kracht inboet.

Rode riviertjes en een kop vol snot
Rauw, humoristisch en heerlijk goor. Niet subtiel, maar wel met lef geschreven. Een welkome stijlbreuk in de bundel — energie in plaats van esthetiek.

Benjamin en Dolly
Een sentimenteel uitgangspunt met een beklemmend randje. De toon is trefzeker, maar het slot voelt wat gekunsteld. Toch emotioneel overtuigend.

Zuigsonate
Sterk geschreven, benauwend en vol onderhuidse spanning. De combinatie van lichamelijkheid en psychologische horror werkt uitstekend. Een van de meest volwassen verhalen uit de bundel.

Angstaanjagend stil
Sterke spanningsopbouw en filmische beelden. De twist voelt vertrouwd, maar het slotakkoord is krachtig genoeg om te beklijven. Klassieke apocalyptische horror, goed uitgevoerd.

Dochters van Aresta
Rijk aan wereldbouw en mythologische resonantie. De taal is soms te barok, maar de verbeelding imponeert. Een ambitieus verhaal dat zijn eigen wereld overtuigend oproept.

Duister gefluister
Leest vlot, maar blijft hangen in genreconventies. De schrikmomenten zijn effectief, de personages minder. Degelijke horror zonder nasmaak of gelaagdheid.

iPurify
Satirische SF met scherpe maatschappelijke ondertoon. Fris en eigentijds, maar iets te moralistisch aan het einde. Toch een van de originelere invalshoeken van de bundel.

Thuiskomst
Prachtig klein verhaal over herinnering en verlies. De toon is ingetogen en emotioneel raak. Geen groots spektakel, wel menselijke diepte.

Het moeras van de doden
Sterke setting, zwakkere spanningsboog. De sfeer van verval is uitstekend, maar het verhaal mist een duidelijke payoff. Meer sfeerstuk dan plot.

Dag des oordeels
Religieuze symboliek in overdrive. Ambitieus, maar zwaar aangezet. Interessant idee, maar de uitwerking raakt verstrikt in zijn eigen bombast.

Liefde kent geen einde
Romantisch-metafysisch en verrassend teder. De toon is consistent en de stijl verzorgd. Niet baanbrekend, maar wel oprecht ontroerend.

De weg naar Klusar
Sterke vertelling met klassieke fantasy-structuur. De wereld voelt levend en coherent aan, al is de plot voorspelbaar. Stijlvol geschreven met gevoel voor ritme en mythe.

Afscheid op een deken van mos
Een zacht, melancholisch verhaal over rouw en herinnering. De beeldtaal is poëtisch zonder te zweverig te worden. Subtiel en ontroerend.

Het offer
Donker en moreel complex. De spanning komt traag op gang, maar de climax is ijzingwekkend goed. Een hoogtepunt in toon en thematiek.

N.O.A.C.H.
Strakke SF met bijbels kader; technisch goed, maar iets te verklarend. Interessante ideeën over overleven en ethiek, al blijft de emotie op afstand.

Het huis in het moeras
Creepy setting, sterke sfeer, maar het slot is voorspelbaar. Toch visueel sterk geschreven — het moeras leeft bijna als personage.

Het toreke
Volksvertelling met een lugubere twist. Charmant in zijn eenvoud, al had de dialoog strakker gemogen. Lichtvoetig macaber, en dat werkt.

De schat
Klassieke morele fabel. Goed getimed, maar te uitleggerig aan het eind. Fijn verteld, maar mist diepgang.

De spelonk
Beklemmend en sensorisch sterk. De claustrofobie spat van de pagina. Kleine schoonheidsfoutjes in ritme, maar indrukwekkend intens.

Twee lege kelken
Een waardige afsluiter: mystiek, symbolisch en elegant geschreven. Het laat meer vragen dan antwoorden achter — precies wat een slotverhaal mag doen.

Nevelkinderen is een competente, soms indrukwekkende bloemlezing die vooral uitblinkt in sfeer en thematische samenhang (verlies, vervormde herinnering, grenslanden tussen droom en werkelijkheid). In vergelijking met recente Nederlandstalige uitgaven, denk aan EdgeZero-jaarselecties en magazines als GRIM, mist de bundel echter geregeld de messcherpte in originaliteit en eindes. De topverhalen (Het houten hobbelpaard, Zuigsonate, Het offer) tonen literaire beheersing en durf; zij kunnen moeiteloos mee op het niveau van de betere jaaroogsten. In de middenmoot overheerst ‘net-niet’: sterke aanzetten die verzanden in uitleg, veilige twists of een te keurig slotakkoord.

Redactioneel is de curatie thematisch coherent, maar de sequencing had strenger gekund: de spanningsboog zakt halverwege en een paar conceptuele stukken hadden gebaat bij kortere, strakkere versies. Stilistisch is de bandbreedte prettig breed (van poëtisch tot rauw), met overwegend verzorgde taal; incidenteel valt een barokke zinlast of moralistische ondertoon uit de toon.

Dit is geen grensverleggende, wel een betrouwbare bundel die het beste van de Nederlandstalige fantastiek net niet systematisch weet te vangen. De pieken rechtvaardigen de aanschaf; de dalen vragen om harder redactioneel snoeien.

Petra Swaelmans
Horror recensente en Wednesday look-alike