Het lied van Kali - Dan Simmons

Sommige romans dragen hun gruwel als een sluier, dun en doorzichtig, waardoor je het gevaar alleen maar vermoedt. Lied van Kali is geen van die romans. Simmons trekt je in de eerste pagina’s al mee in een Calcutta dat zo verstikkend en vuil is dat je bijna denkt dat het stinkt tussen je eigen muren. Geen toeristisch gidsje, geen exotische lofzang op ‘oosterse mystiek’, maar een stad als demonisch organisme: stinkend, onverschillig, en genadeloos in zijn uitwerking op de hoofdpersoon.

Het plot is op papier simpel: een Amerikaanse dichter reist naar India om een verloren gewaand manuscript van de legendarische poëet M. Das in ontvangst te nemen. In werkelijkheid is het een afdaling in een web van leugens, corruptie en cultische wreedheid. Simmons gebruikt de stad en haar bewoners niet als decor maar als antagonist, meer dreigend dan de menselijke en bovennatuurlijke vijanden die we tegenkomen.

De kracht van het boek ligt in zijn meedogenloze toon. Er is geen moment van ademruimte, geen troostende gedachte dat het allemaal wel goed komt. De realistische beschrijvingen maken de occult-elementen niet zachter, maar juist aannemelijker. De cultus van Kali voelt niet als folklore maar als een sluimerende ziekte die iedereen besmet die te dichtbij komt.

Simmons schuwt geen lelijke details: vuilnis, dode lichamen in de rivier, zweet dat plakt aan kleding. Die rauwheid voorkomt dat het verhaal verzandt in exotisme. Tegelijkertijd is de verteller zelf geen toonbeeld van morele verhevenheid—zijn arrogantie, ongeduld en haast naïeve geloof in controle maken hem kwetsbaarder dan hij zelf denkt.

Wie dit boek leest, moet bereid zijn zich te laten meesleuren in een narratief dat evenveel over menselijke kleinheid vertelt als over goddelijke wreedheid. Er is geen heldhaftige catharsis, alleen een naargeestige nabrander die je achterlaat met het gevoel dat Calcutta zelf de winnaar is. En misschien, heel misschien, ook Kali.

Kortom: een rauwe, verstikkende en moreel verontrustende roman die zich niets aantrekt van je comfortzone. Simmons bewijst hier dat horror niet altijd bovennatuurlijk hoeft te zijn om je vol walging en fascinatie naar het laatste woord te laten lezen.

Lied van Kali is geen simpele horrorroman maar een studie in morele erosie, verpakt in een zinderende setting. De stad, de cultus, de psychologische druk—alles werkt samen om te laten zien dat de grens tussen beschaving en barbarij flinterdun is. Simmons’ kracht zit in het weglaten van een bevredigende oplossing; de lezer blijft achter in dezelfde vuiligheid en onzekerheid als de hoofdpersoon.

Petra Swaelmans
Horror recensente en Wednesday-lookalike